اربعین

یا حسین

بازهم امسال صدای زنجیرها و سینه زنی ها تا اوج اسمان بلند شد و فریاد حسین حسین رگه های زمین را لرزاند.امواج صدای العطش طفلان حسین هنوز هم در لابلای اتم های هر موجود زنده و غیر زنده ای غوغا می کند.وچقدر امسال زیباتر از سالهای گذشته درصفوفی به هم پیوسته دستهای همزمانی که تا بالای سر اوج می گرفت و بر سینه ها کوبیده می شدو زنجیرهایی که پرشتاب وهماهنگ بر شانه ها تازیانه می زد.

ما با این دستها و زنجیرها می خواهیم از خودمان سوال کنیم که چرا امام حسین(ع)ویاران و خانواده شان شهید شدند. اگر زمان امام حسین(ع)بود ما جزءکدام گروه بودیم؟دوستان یا دشمنان.

می خواهیم با طرح این سوالات قیام امام حسین(ع)را از یاد نبریم و بدانیم که این عزاداری ها خوردن شله و حلیم و شله زرد نیست.بلکه یاد آوری رشادت ها و دلیری های شیرمردانی است که پرده های جهالت و نادانی روزگار را دریدند.یادآور انسانهای بزرگی است که لباس رزم را بر روی لباس تقوایشان پوشیدند وبا فدا کردن جان خود نام اسلام را بلند آوازه نگه داشتند.یادآورامامی است که با جهاد امر به معروف ، نهی از منکر کرد ،و زشتی و پلیدی منکر را با بریده شدن سرش و برنیزه شدنش به جهان ، به زمان وبه تاریخ نشان داد.

می خواهیم با این عزاداری ها در پشت پارچه های سیاه پوشیده سیاهی های خودمان را پنهان نکنیم.بلکه با زنجیرها و گریه ها و سینه زنی ها غفلت و پلیدی ها را از خودمان دور کنیم وخالصانه تر متوسل به خاندان نبوت شویم.در غیر این صورت اگر زمان امام حسین(ع)هم می بودیم به طور طبیعی خود را در گروه مخالفان و دشمنان او می دیدیم که در آنصورت آرزو می کردیم و می کنیم که ای کاش متولد نمی شدیم.      

التماس دعا 

سمانه واعظی