پس ازعاشورا

همه جا وحشت است وغوغا ، آتش از میان چادرها زبانه می کشد وکافران بر اسب همچون گرگهای درنده به دنبال غنائم می دوند وغنچه های آواره واشک ریزان به دنبال پناهگاهی می گردند . خداوندا گویا قیامت است وزینب با جگری خون شده به دنبال کودکان می دود. تاهمه رادر زیر چادر پر عطوفت ومهربانی خود جمع کند وکجا امن تر از چادر زینب .

سکینه کجاست ، رقیه کجاست ، .....

گویا هاجر است که می دود بین صفا ومروه . در میان بوته ای از خار دوغنچه را می بیند که از شدت ترس در آغوش هم پرپر شده اند وبه سوی آسمان بال کشیده اند . خداوندا چه دلی دارد زینب گویا دلش با نهرهای بهشت پیوند خورده است که قامت او را همچنان استوار نگهداشته است واین نجوای حسین است که در گوش او زمزمه می کند ، زینب برگرد خواهرم تو باید مراقب اطفال وزنان باشی.

وزینب از کنار قتلگاه با تکیه بر عصای ایمان بر می خیزد ، نه به فرمان برادر بلکه به فرمان ولی فقیه اش (امامش).

در هرزمان کربلایی وجود دارد ، اگر در کربلای دیروز زینب زیبایی را می دید که محصول صبر وایمان بود ، در کربلای امروز زینب خون گریه می کند .زینب زینب است ، دختر علی ، دختر آنکسی که روزی خود را به یتیمان می بخشید.

ناله های سر به فلک کشیده کودکان امروز دل زینب را خون کرده است ناله هایی که محصول بی توجهی وضعف ودینی ماست وزینب همچنان می دود . از دیروز تا امروز ، چرا که او شیر زن زمان هاست.ناله غنچه هایی که با نگاهی خاموش وملتمس در گوشه خیابانهای سرد وبی عاطفه در آغوش مادر  نماها آرمیده اند .یا نالهء گودکانی که با چشمهای بهت زده جدایی ما را به تماشا نشسته اند ومجبوربه قبول سر نوشتی تلخ هستند که والدینشان بر آنها تحمیل کرده اند . یا ناله های دردناک غنچه های بد سر پرست که در گرما وسرما ، با دستانی نحیف وکوچک مجبورند کار کنند.

خداوندا چه کسی مهرباتر از زینب که اشک ها را از روی چشمهای آنها بزداید ودر آغوش پر مهر خود آنها را جای دهد.

روزگار پر از ظلم وستمی که قربانیان آن چشمها ی کوچکی است که در آن هزاران علامت سئوال برق می زند.

در کربلای امروز چرا ما زینب نمی شویم که زینب وار در مقابل سختیها استوار با شیم وبا صبرمان چادر خیمه ای امن درست کنیم برای کودکانمان.